Eg tordi ikki at siga tað fyri nøkrum. Men nú dugi eg at síggja, hvussu væl krenkarin hevði planlagt alt.

Hetta hevur fylt nógv í mínum lívið. Eg hevði einki sjálvsálit. Eg føldi meg skitna. Óverdiga. Eg lat bara øll traðka niður á meg. Eg royndi at goyma tað sum var hent.

Ár 2000 bleiv so lívið broytt. Eg hoyrdi um ein felagskap sum eitur KRIS. Eg hugsaði, at hetta má eg royna. Tað var SO gott, at eg gjørdi tað. Eg tosaði fyrst við eina danska kvinnu og Gvøðbjørg West var hjásitari.

Eftir hetta fór eg í terapi hjá Gvøðbjørg og tað broytti mítt lív.

Gvøðbjørg skilti meg og mína støðu. Hon hjálpti mær. Gjøgnum terapi hevur hon hjálpt mær soleiðis, at eg í dag havi betri sjálvsálit og klári at síggja meg sjálva í speglinum. Hon er ein kempa. Í dag havi eg eitt gott lív og tað er av tí hjálp eg fekk. Hon er mín eingil.

Tíbetur hevur KRIS nú fingið nógv góð fólk afturat í arbeiði. Tað er sera gott. Tí her í Føroyum hendur nógv meir, enn tit kunnu ímynda tykkum. Tíverri.

// Vibeka Tróndheim