Í staðin fyri at skriva egnan blogg, havi eg valt, við samtykki frá rithøvundanum, at umseta eina grein, ið bleiv skriva til Synlighedsdagen í 2008.
Skrevet til Synlighedsdagen i Kbh. sept. 2008 af Anne Christensen
©Synlighedsdagen
Greinin lýsir sera væl støðuna hjá menniskjum, ið stríðast við seinárinum av kynsligum ágangi.
Greinin er long og tí fari eg at skriva hana í pørtum.
Sjónlig/ósjónlig
Barnið
Tá eitt barn verður kynsliga misbrúkt, gert tað ósjónligt. Tað er ikki til staðar.
Eitt er, at tað “hvørvur” ímeðan ágangurin hendir og harvið missir seg sjálvan burtur, tí hendingin er so ógvuslig.
Eitt annað er, at undir áganginum, verður barnið gjørt til eitt objekt og tí sum persónur gjørt ósjónligt.
Eitt triðja er, at í dagligdegnum gert barnið somuleiðis ósjónligur.
Tí, grundað á ágangin, hevur barnið tað ikki gott. Eingin sær nakað, eingin hoyrir nakað, eingin tekur sær av nøkrum, eingin skilir nakað og eingin tosar um tað, ið fyllir alt í lívinum hjá barninum.
Barnið lærir at lata vera við at vísa sínar kenslur, sín tørv og síni mørk, tí eingin sýnist at fata nakað.
Barnið lærir at vera fitt og at gera sum tey vaksnu ynskja, fyri at tey skulu dáma ein.
Ein skal lata vera við at skapa trupuleikar fyri tey vaksnu, trupuleikar, sum tey ikki megna at handfara.
Soleiðis kann ágangurin halda fram, uttan at barnið, at síggja til, reagerar.
Soleiðis “yvirtilpassa” nøkur børn seg og mennast í staðin til ” trupuleikabørn”, ið gerast ógvuliga sjónlig og reagera ógvusliga í ymiskum støðum.
Men felags fyri øll er, at eingin sær barnið og eingin skilir hvat liggur aftanfyri hendan óhóskandi atburð hjá barninum.
Trupuleikarnir hjá barninum eru ósjónligir og av ymiskum grundum, kann barnið ikki seta orð á tað sum hendir.
Harvið er barnið gjørt ósjónligt – og at vera ósjónligur er nærum tað sama sum ikki at vera til.
Tað kann fáa ræðuligar avleiðingar, um kynsligur ágangur er ósjónligur og ikki er ein partur av veruleikanum í samfelagnun.
Barnið kann byrja at yvast í um ágangurin veruliga hendi. Ella var tað bert ein óhugnaligur dreymur ella nakað barnið ímyndaði sær?
Sjálvur ágangurin gert nú ósjónligur, tí hann verður tagdur burtur. Tað vit ikki tosa um, tað er ikki til.
Tá nú tað, ið vit ikki tosa um og tað sum eingin sær, er tað sum fyllir allarmest i lívinum, byrjar óveruleikin at breiða seg innaní. Barnið kann enntá sjálvt byrja at ivast í síni egnu veruleikafatan og veruleikasansi.
Eins egni veruleikið er ósjónligur fyri umheimunum. Ergo er ein sjálvur eisini ósjónligur.