Tað er torført at gerast sjónligur, tí….
1: Skuldarkensla og skomm eru tengd at kynsligum ágangi. Tað má ikki koma fram tí so vita øll hvussu ein veruliga er!
2: Ein ræðist avvísing og burturkveistran frá umheiminum. Tað er ikki uttan grund, tí nógv vita ikki hvussu ein skal reagera, um tey fáa slíkar upplýsingar og so kennist tað sum ein ræðulig avvísing og ein kennir seg skeivan
3: Um ein skal vera sjónligur, so krevur tað at ein er í sambandi við ein umheim, ið sær. Ein kann ikki vera sjónligur fyri einum blindum.
4: Ein veit ikki hvussu ein skal gera. Ein roynir og roynir men trupuleikin er altíð tann sami. Skal ein fara upp á húsatekjuna og rópa hart fyri at blíva hoyrdur og skiltur? Hvad nú, um ein fortelur og avslørar innastu loyndarmálini og fólk so venda sær burtur og vamlast?
5: Hvat um ein avslørar djúpasta loynidómin og fólk so siga : ” Nei tað kann ikki passa. Eg havi kent familju tína og soleiðis var hann/hon í hvørt fall ikki”
6: Ein setir seg uttanfyri vanligar sosialar normar, tá ein sigur frá “tílíkum” og ger seg sjálvan ” ikki vanligan”- og tað er ein stórur skrekkur. Flest øll eru so bangin fyri at vera ” ikki vanlig” og vandi er fyri at gera seg sjálvan til eitt offur og samstundis óttast fyri at vera viðfarin annaleiðis.
7: Vandi er fyri at blíva útstoyttur av familjuni, um loyndarmálið kemur út og oftast er tað tann sum hevur verið fyri ágangi, ið verður útilokaður og illtonktur
8: Trupuleikarnir gerast eisini sjónligir fyri einum sjálvum, tá ein sigur frá. Ein gert sárliga tilvitaður um, at tað veruliga er sætt. At tað sum er hent, er eins egni veruleiki, sum ein má liva við. Tað er ógvuliga hart at seta orð á nakað , ið øll eru so bangin fyri og tað eru so nógvar svárar kenslur í fylgja við at gerast sjónligur.
Men at liva sum ósjónligur er eitt Helviti.
Tí hvør er ein um ein er ósjónligur ? Er ein yvirhøvur nakar ?