Nøkur koma hartil, har tey gera seg sjálvan sjónligan og við at arbeiða hart við sær sjálvum, gerast tey klár til at standa fram og siga sína søgu.
Men hvat hendir so? Ógvuliga ofta hendir einki. Eingin sær, eingin hoyrir og eingin skilir.
” Tað er ræðuligt” siga tey og skunda sær víðari ella byrja at tosa um okkurt annað og minni farligt. Júst tað , ein var so bangin fyri. Familjan er kanska longu burtur, tí tey trúgva einum ikki og kunnu ikki fyrihalda seg til so stórar trupuleikar.
Vinir eru kanska eisini burtur. Sosiala skipanin skilir sum oftast slett ikki og tíverri er hugburðurin ofta tann, at tá hatta er fortíð, so snýr tað bert um at taka seg saman og koma víðari.
Incest og kynsligur ágangur verður ikki sæddur sum nakað skaðiligt ella nakað, ið burdi ávirka arbeiðsevnini.
Hesar kollektivu burturskotranir eru at finna allastaðni í samfelagnum. Ein kann kenna seg sera einsamallan í tilgongdini til at gerast sjónligur.
Man kann so spyrja , hvør vinningurin er av at sjónligera seg sjálvan?
Vinningurin er, at ein bert kann liva, um ein er sjónligur, bæði fyri sær sjálvum og fyri øðrum.
Ein kann vera til sum ósjónligur , men tá er mótstríð millum tað uttara og tað innara lívið, ið oftast er fylt við angist, depressión, einsemi v.m og tað er ikki eitt gott lív.
Einans við at vera sjónligur, sum ein heilur persónur, ber til at hava eitt gott og nøktandi lív.
Fyri at tað kann bera til, má tað vera ein umheimur, ið torir at síggja, hoyra og viðurkenna, so ein ikki longur hevur fyri neyðini at goyma seg burtur.
Incest skal tosast burtur, ikki tigast burtur