“Kann eg spyrja teg nakað ?” spurdi Sonja meg, ein dagin eg møtti henni.
“Ja endiliga. Eg svari, um eg kann ella fái ”, sigi eg við hana.
Sonja sigur víðari:
Ein dama í bygdini, har eg eri frá, varð í nógv ár misbrúkt sum barn av sínum egna pápa. Hon kom út við síni óhugnaligu søgu um, hvussu hon gjøgnum nógv ár varð noydd at gera ymiskt við pápa sín, og hann við hana. Søgan er so kompleks og sjálvandi skilir henda lítla gentan hvørki eitt ella annað av tí, sum fyrigongur.
Spurningurin fra Sonju:
Hendan gentan, sum er vaksin dama í dag, er ofta á Facebook og fortelur um sína lagnu sum barn. Ikki bara á Facebook, men eisini manna millum. Heldur tu ikki, at tað er for nógv av tí góða? Er tað ikki skaðiligt fyri hana? Heldur tú, hon dyrkar tað nu?
“Hvat heldur tú sjálv ?” spyrji eg Sonju.
Hugsa um hetta var tú? Nú eftir so nógv ár og enduliga torir hon at siga tað, sum pápi hennara gjørdi, og tey trúðu henni. Tað er ikki henni, tað er galið við. Men hann, sum oyðileygði hennara lív, sína egnu dóttur. Nei, Sonja, lat hesa damuna fáa loyvi at snakka so nógv, hon vil. Hon sum er / var stýrd av pápan sínum, sum misbrúkti hana so dyggiliga.
Sonja hyggur upp á meg og sigur so:
“ JA. Ein loystur trælur “