Forfatter: Kris

Eg minnist, hvussu eg hugsaði, at hann skuldi ikki eiga meg. Tá eg hevði fríggjað við onkrum drongi, so var tað, sum átti hann eitt lítið petti minni av mær, og eg hugsaði “Stikk denn! Hevði tú bara vitað! Tað er ikki bara tú, sum vilt hava meg!” Og jú fleiri, jú størri var kenslan av at vera nakað verd fyri onnur mannfólk enn bara hann. Og virðingin fyri mær sjálvari vaks eisini… Til hon ikki vaks meir. Til eg hevði givið so nógv av mær sjálvari til so nógvar ymiskar. Til tað ikki hevði nakað at siga fyri meg longur. Til eg merkti, at virðingin frá vinfólkum og teimum rundanum meg minkaði. Eg bleiv ein søga. Eitt objekt. Men hvussu skuldu tey skilja, at eg bara vildi hava mítt virði aftur? At eg ikki dugdi at siga nei? At eg ikki visti, at mann kundi siga nei? At eg bert vildi vera ein vanlig tannáringagenta við vanligum tannáringatrupulleikum og uttan eina fortíð, sum eg vildi gloyma?

Á henda hátt var mín tilvera, mítt kynslív, ein tvístøða millum at vera errin av mínum vikuskiftisavrikum, sum góvu mær betri sjálvsálit, men eisini nakað, sum eg skammaðist um.

At verða kynsliga misnýtt hevur verið við til at gjørt meg til tann persónin, eg eri í dag. Tað hevur heilt sikkurt tikið nógv frá mær í mínum barna- og ungdómi og eisini nakað inn í vaksnamannalívið. Tað hevur ávirkað meg og tær relatiónir, eg havi havt við mannfólk nógv og eisini sett nøkur spor í relatiónir við mínar vinkonur.

Fortíðina fái eg ikki gjørt nakað við, men nútíðina og framtíðina kann eg og vil eg ávirka. Eg havi ikki skyldina av tí, sum hent er, men eg havi ábyrgdina av at fáa mítt lív gott aftur. Eg kundi eisini latið vera við at gjørt nakað við tað. Ikki snakkað um tað. Ikki skrivað um tað. Bara havt tað fyri meg sjálva. Eg kundi verið bittur inn á abba mín og inn á lívið. Eg kundi hugsað, hví skuldi tað henda mær? Hvat gjørdi eg galið? Hent er hent, eg má bara liva við teimum beisku avleiðingunum, sum hetta hevði við sær. Men tað vil eg ikki. Eg vil hava eitt gott lív. Eitt gott sexlív, sum ikki er ávirkað av eini misnýtslu, sum ein maður eina ferð valdi at byrja.

Eg havi ábyrgdina av at fáa mítt lív gott aftur – tí hvør annar fer at gera tað?

At skriva hesar bloggarnar hevur verið sera læruríkt og sjálvrannsakandi fyri meg. Tað hevur kravt, at eg havi verið noydd at farið aftur í støðurnar og endurskapað tær, fyri at kunna skriva, hvussu tær fóru fram. Tað hevur sjálvsagt ikki altíð verið lætt, men kortini er tað gott at fáa vent bøkkunum eina ferð afturat. Eg havi eisini snakkað nógv við míni nærmastu, serliga familju, men eisini onkrar vinir at vita, hvussu tey minnast ymsar støður, fyri at fáa tær so nær veruligu støðunum sum gjørligt. Gjøgnum hesa seinastu tíðina havi eg eisini ynskt at koma meiri til botns í øllum hesum. KRIS hevur vegleitt meg at venda mær til barnaverndina, har eg havi fingið innlit í málið. Har kundi eg lesa brævaskiftið millum barnaverndina og sálarfrøðingar, eftirskúlan, løgregluna og ymisk onnur skjøl, sum snúgva seg um mítt mál. Hetta hevur verið áhugavert at lisið, tí nógv av tí visti eg ikki, og so er tað eisini nógv, sum eg havi gloymt. Harafturat eri eg eisini vorðin vegleidd í at seta meg í samband við løgregluna, fyri at fáa innlit í alt, sum tey hava um meg. Hetta havi eg fingið játtað, og næsta stigið verður so at fara oman á løgreglustøðina at lesa hetta undir eftirliti.

Hetta verður eisini seinasti bloggurin frá mær á hesum sinni. Sum sagt, hevur hetta hjálpt mær sera væl, og eg kenni meg sterkari og klókari enn eg gjørdi, áðrenn eg byrjaði at skriva. Vónandi hevur tú sum lesari eisini lært okkurt, og eg vóni sjálvandi mest av øllum, at bloggarnir hava kunnað hjálpt øðrum í somu ella líknandi støðum, sum eg og familjan hava verið og eru í.

Til seinast vil eg takka túsund ferðir fyri, at tit lósu, og ikki minst fyri ta heilt ótrúliga góðu móttøkuna og áhugan, sum hevur verið at lesa bloggarnar – tykkara rósandi og stuðlandi orð hava veruliga gjørt mun og hava givið mær orku og hug at skriva um hetta evnið, sum liggur mær so nær at hjarta, og sum eg við hesum havi ynskt at varpa enn meiri ljós á. Eisini ein stór tøkk til mína familju, sum gjøgnum alt – bæði tá ið á stóð, og eisini nú, meðan eg havi skrivað bloggarnar – hevur stuðlað mær út í tað óendaliga. Ein serlig tøkk til mann mín, Inga, fyri at verða so stuðlandi og skiljandi gjøgnum alt. 
Síðst, men ikki minst, tøkk til KRIS fyri at geva mær hendan møguleikan og eisini fyri allan stuðul, hjálp og vegleiðing tit hava veitt og enn veita mær.

Fylgið endiliga við á facebooksíðuni ella heimasíðuni hjá KRIS, tí vónandi og væntandi kemur ein nýggjur bloggari um ikki so langa tíð. 😊

Kærastu heilsur og enn einaferð takk!

Annika Osvaldsdóttir Sørensen

Um tú nakrantíð hevur hugsað um, hvussu tað er at blíva kynsliga misnýttur og at skula renna undan ágangi, so fert tú kanska at fáa ein feril av, hvussu tað er her. Sum onnur, sum hava verið misnýtt, áður hava greitt frá, so livir mann eitt parallelt lív við síðuna av tí vanliga lívinum, sum flest øll kenna til. So aftrat at skula hugsa um alt tað vanliga, sum eitt stórt barn og ungur tannáringur nú einaferð hugsar um, sum t.d. hvat ein fer at fáa til døgurða í dag, hvussu ein skal koma aftur og fram til frítíðarítrivini, planleggja avtalur við vinkonur o.s.fr., so fór nógv av míni orku eisini til at stúra fyri, nær næstu ferð fór at vera. Hvussu eg skuldi sleppa mær undan næstu ferð. Hvussu eg skuldi siga “Nei!”. Mangan eydnaðist tað at basa áganginum uppi í høvdinum á mær, men í veruleikanum frysti eg bara og segði onki. Fylgdi bara við. Gjørdi sum eg skuldi. Til tað bara bleiv ein “náttúrligur” partur av sambandinum okkara millum.

Eini stóribeiggi mín og eg vóru og vitjaðu ommu og abba. Eg minnist ikki, um tað var summarferia ella bara eitt vikuskifti – í hvussu er, vóru tað bara vit bæði. Eitt, sum gjørdi tað kul at vitja ommu og abba var, at tey høvdu parabol, so tey høvdu so nógvar kanalir, so har var altíð okkurt hjá øllum at hyggja at. Av hesum stóðust eisini nakrar orrustur um sjónvarpið, tá vit ikki vóru samd. Soleiðis bleiv tað eisini hendan dagin, at beiggi mín fekk tað stóra sjónvarpið, sum var niðri í stovuni, meðan eg, lítlasystir, mátti lúta og fara upp á loft at hyggja í tað sera lítla sjónvarpið, sum stóð inni á einum kamari á loftinum. Meðan eg siti og hyggi at onkrum barnasjónvarpi, kemur abbi inn. Skjúrtan er upplatin. Hann er klárur. Hann hevur fyrireikað seg. Hann kemur yvir í songina, har eg siti og hyggi. Hann byrjar at mussa meg. Tekur í hondina hjá mær og førir hana á sín yvirkropp. Eg skal kela hann. Vit fríggja eina løtu. Hann knappar klædningsbuksurnar upp. Førir hondina hjá mær spakuliga niður í undirbuksurnar. Eg visti ikki reiðiliga, hvat hetta var. Hvat hann vildi hava meg at gera – har. So eg gjørdi onki. Hevði bara hondina har. Hann royndi so at førka hondina fram og aftur, men av tí at eg ikki kendi til, hvat tað var at fleyga einum, so dugdi eg ikki. Visti ikki, hvat hetta gekk út uppá, og at hetta var fyri at nøkta hansara seksuella tørv. Hetta vardi tí ikki so longi. Men nóg longi til, at eg føldi meg skitna og tvitna. Vemmiliga. Ólekkra. Tá hann var farin útaftur, fór eg inn á vesið, sum var beint við síðuna av, har eg vaskaði mær væl við sápu bæði um munnin og hendurnar. Bustaði tenninar og vaskaði alt, sum hevði viðvirkað og nortið við hann. Hevði tað verið brúsa á hesum vesinum, so hevði eg brúsað mær, men tað var tað ikki. Men hetta hjálpti. Eg føldi meg ikki eins skitna og áðrenn. Men upplivingina mátti eg bera víðari í ryggsekkinum.

Eina aðru ferð var eg á baðirúminum í kjallaranum. Eg minnist ikki, um eg hevði verið í brúsu ella bara hevði verið á vesi og stóð og gjørdi okkurt framman fyri speglinum. Í hvussu er, so stóð hurðin opin, og sigast skal, at eg var fult klødd og legði sostatt ikki upp til nakað, um onkur nú skuldi hugsað tað. Tá kemur hann oman gjøgnum trappurnar og stillar seg í duraopið, og tá visti eg, hvat klokkan hevði sligið. Mussitíð.

Slíkar upplivingar gjørdu, at eg royndi at ansa mær ikki at fara á vesið í kjallaranum, tá ongin annar var í kjallaranum. Hetta minkaði kanska um støðurnar á júst hesum vesinum, men hvussu eg so royndi ikki at vera í rúmi saman við honum einsamøll, bar tað ikki altíð til, og hann fann meg í einarúmi og nýtti tað til sín fyrimun.

Hevur tú spurningar ella viðmerkingar, ert tú vælkomin at seta teg í samband við meg á Facebook.